De vlieg, die werd verrast door tante Dora's gebalde vuist, bleef ogenblikkelijk van schrik stokstijf zitten. Tante Dora pakte dan vlug de vlieg en sloot hem op in haar hand. Dan liep ze naar het raam, maakte het raam open, opende haar hand en de vlieg vloog snel naar buiten.

Nu was het vroeger bij ons thuis de gewoonte dat wij eenmaal in de week met het gehele gezin naar tante Dora gingen. Het was vanaf ons huis anderhalf uur lopen, want ze woonde aan de andere kant van de stad. Vader en moeder hielden wel van een stevige wandeling, maar ik vond het altijd een verschrikkelijk eind weg.
Maar ... tante Dora zou mij leren vliegen vangen en dat maakte voor mij veel goed.

Flitsend snel moest je zo'n vlieg pakken. Veel mislukte grepen heb ik gedaan voordat het mij lukte, want een vlieg is ook niet op z'n achterhoofd gevallen. De vliegen wisten dat ik een beginneling was. Ik zag dat ze met mij speelden. Elke keer vlogen de vliegen naar de lamp die boven de tafel hing en bleven daar dan even zitten.

Daarna vlogen ze een paar rondjes door de kamer als afleidingsmanoeuvre en dan, onverwachts, maakten de vliegen een snelle duikvlucht naar de tafel. Ze gingen dan rustig op het tafelkleed zitten. Uitdagend en met voldoening over eigen resultaten zaten ze daar in hun handjes te wrijven.

Doortje (ze was het dochtertje van tante Dora en leek sprekend op haar moeder) kon mijn gestuntel niet goed aanzien. Iedere keer kondigde ze aan dat ze naar de zolder ging om haar huiswerk te maken.
"Ik ga mijn gymnastiekles leren," zei ze dan gewichtig en vluchtte naar boven.
Maar toen wij op een dag weer bij tante Dora op visite waren en wij allen gezellig zaten te praten rond de tafel zei tante Dora opeens: "Ssst...! Ssst...! Jongens even stil nou...! Stil...! Er zit een grote vlieg op de muur."
"Waar dan, tante Dora?" vroeg ik.
"Daar naast de schoorsteen!" zei ze. Voorzichtig liep ze naar de muur, haar ogen glinsterden begerig.