Toen ze zeven jaar was deed ze haar eerste Heilige Communie. Vanaf dat moment was ze officieel aan de Rooms Katholieke kerk verbonden. Voor mijn nichtje was het een belangrijke dag in haar leven. Een grote feestdag voor een kind. Veel tantes, ooms en nog vele andere mensen kwamen op het feest. Als herinnering aan die dag ging ze op de foto. Met haar handjes samen gevouwen en een kroontje op haar hoofd. Ze leek net een engeltje.

Maar toen. Het was vier augustus 1941. Nellie speelde weer op het zandpad in de polder met haar vriendinnen. Nellie was zo in haar spel verdiept dat ze vergeten was dat er een trein haar speelterrein kon passeren. Een moment van onoplettendheid en daar kwam de trein. De vriendinnen zagen de trein aankomen en de meisjes schreeuwden: "Kom van die treinrails af, er komt een trein aan...!"
Nellie zag de trein en van de schrik kon ze niet meer van haar plaats komen. De trein greep haar en scheurde haar jonge lichaam aan stukken.

Mijn nichtje was dood...!
Haar ouders waren ontroostbaar.

Jaren later voelde je nog de pijn en het verdriet van haar verlies in het gezin. De foto, die op de dag van haar Heilige Communie gemaakt was, hangt nu nog steeds met een zwart lintje en een wijwatertakje bij haar ouders aan de muur. Het grafje wordt regelmatig door haar ouders bezocht en verzorgd. Nu, na vijfenveertig jaar, is het grafje van mijn nichtje het oudste grafje van het hele kerkhof. Inmiddels is het grafje een bezienswaardigheid geworden.

Juni 1986