Ik knikte even, maar ik zag het nog niet zo zitten.
"Het is wel een beetje moeilijk om je precies uit te leggen wat De Spil eigenlijk is," zei hij toen. "Want het is hier geen sociale werkplaats of een revalidatiecentrum, maar het is ook geen opvangcentrum en geen vakantieoord. Wat ze in al die instellingen doen, dat doen wij hier ook, maar," zei hij, "het is van alles een beetje. Je zou kunnen zeggen, we zijn er een beetje tussenin. Daarom hebben wij het een activiteitencentrum genoemd."

De beheerder die Adriaan heette zei: "Je moet nu niet denken dat we hier de hele dag lekker koffie zitten te drinken en wat zitten te kletsen onder elkaar. Nee, dat gebeurt hier niet, want iedereen is verplicht iets te doen en je kan hier van alles leren."
Opeens ging ik het woord verplicht haten, ik vond het niet passen bij gezelligheid.

"Wij doen hier allemaal leuke dingen," zei Adriaan.
"Zoals bijvoorbeeld koken en afwassen in de keuken."

Ik zag hem naar een plek in de hoek kijken, waar ze een keuken hadden gecreëerd.
"Als je gaat koken moet je wel de ingrediënten van thuis meebrengen, want wij kunnen dat niet bekostigen," legde Adriaan uit. "Je mag hier een volledige maaltijd voor jezelf klaarmaken en je mag de maaltijd hier ook opeten. En als je 't ongezellig vindt om alleen aan de tafel te eten, dan is er altijd wel een verzorger die bereid is met je mee te eten. De verzorgers die op kamers wonen, eten graag met je mee."

"Tuinieren wordt hier ook gedaan. Kijk maar, daar!" Adriaan wees met z'n ballpointpen die hij de hele tijd tussen zijn vingers hield, naar een soort tafel met een houten opstaande rand van ongeveer vijftien centimeter hoog. De tafel lag vol tuinaarde.
Ik knikte weer even, maar ik zag mijzelf toch niet tuinieren in die tuin.

"Typen kan je hier ook leren en als je daarna goed kunt typen, dan hebben wij werk genoeg voor je." Adriaan zuchtte even.