"Jan bijvoorbeeld", zei hij, "werkt aan het gesproken boek voor een blinde-instituut." Ik dacht meteen: "Hoe leest Jan al die boeken?" Maar misschien kon Jan wel braille lezen.

Adriaan rommelde wat in zijn papieren die voor hem op de tafel lagen. "Nel", zei hij toen, "je wordt eerst in een groep ingedeeld, want we doen hier alles in groepsverband. Drie maanden moet je in die groep blijven, daarna mag je veranderen van groep. In die tussentijd mag je niet wisselen, ook niet als je het niet bevalt in die groep. Maar voor jou wil ik wel een uitzondering maken", zei Adriaan, "omdat je de mensen nog niet kent. Je krijgt een week proeftijd."
Adriaan nam een slok van zijn koffie en wachtte even op mijn reactie. Maar ik kon nog steeds niet juichen, daarom zei ik niets.

Toen ging hij verder en zei: "Aan sport doen we hier ook, zoals ballen, zwemmen en wandelen. Iedereen doet mee en ieder in zijn eigen tempo.

Schilderen en boetseren wordt hier ook gedaan, we maken muziek onder elkaar en vaak zingen we samen. Allemaal zijn ze erg enthousiast over hetgeen wij hier doen."
Adriaan keek me triomfantelijk aan, maar ik deed net alsof ik het niet zag. Toen pakte hij de fotoboeken en hij liet mij de foto's zien van de sportevenementen.
"Wij gaan ook weleens een dagje op stap hoor, kijk maar, hier hebben we de foto's van zo'n dagje uit." Adriaan wees naar enkele foto's in het album.
Ik knikte en bladerde wat door het fotoalbum waarin de mensen stonden die ik al in De Spil had ontmoet.

Adriaan vertelde mij: "Het ziekenfonds betaalt ons tweehonderd gulden per dag, per persoon voor de kosten. Je moet dan wel twee hele of vier halve dagen in de week bij ons komen, anders betaalt het ziekenfonds ons niet uit."
Ik keek naar zijn gezicht en ik kreeg het vermoeden dat hij mij dat liever niet vertelde.