Ik zat nogal ver van de muur af maar ondanks dat zag ik toch ook een vlieg op de muur zitten, een hele grote zelfs. Tante Dora zette resoluut haar hand op de muur, zwaaide met haar hand over het behang en sssjt ... de vlieg was gevangen.
Tenminste dat dacht ik, want tante Dora was een expert in vliegen vangen, ze miste nooit.
Tante Dora was deze keer zo blij met haar vangst dat ze, met haar handen samengevouwen, dansend door de kamer sprong. Tegelijkertijd hoorde ik vreemde geluiden uit haar keel komen.
"Tante Dora...! Wat is er...? Wat is er...?" schreeuwde ik haar toe om boven haar volume uit te kunnen komen. Na een paar minuten stopte ze met dansen en ik zag tranen in haar ogen.
"Kijk...!" zei ze, en ze toonde mij haar hand, een straaltje bloed drupte op de grond.
"Het was verdomme een spijker en geen vlieg," zei tante Dora. "Iemand is zo stom geweest daar dat schilderijtje weg te halen."

"Kom...! Kom...!" zei ik. "Het valt misschien allemaal best mee." Ik glimlachte even en ik probeerde haar wat te troosten.
"Wat jij...! Mij nog uitlachen ook! D'ruit jij...!!!" schreeuwde ze. "Je maakt me razend!!!" Ze trok woedend aan m'n mouw en ze loeide een reeks vloeken over me heen alsof ik mede schuldig was aan haar verwonding.
"Dat is het toppunt...!" dacht ik, ik wilde haar toch helpen!
Vanaf dat moment wist ik dat tante Dora NIET ALTIJD voor alle schepselen lief was...

November 1989